Termin Ayurveda pochodzi z dwóch słów Sansktrytu ayus, co znaczy 'życie' i veda co oznacza 'wiedza'. Dokładne znaczenie ayus definiuje się jako 'kombinację ciała, organów zmysłów, umysłu i duszy'. Natomiast veda - jako 'wiedzę boską'.
Zgodnie z myślami Ayurvedy istnieją dwie pierwotne, kosmiczne zasady, mianowicie, Purusha i Prakriti. Purusha reprezentuje latentną siłę natury, niewyrażoną i niepoznawalną. Z Purusha emanuje Prakriti, zasada pragnienia i wielorakiej różnorodności tworzenia. Nieodłączną częścią Prakriti jest idea dualizmu, separacji i indywidualności. Przed stworzeniem była tylko Purusha, ale jak tylko w Purusha pojawiło się pragnienie, narodziła się Prakriti. Ten akt pragnienia zainicjował cykl kreacji, emanujący, ale oddzielny od całości Purusha.
Z pragnienia Prakriti powstała mahat, kosmiczna inteligencja i poznanie siebie, koncept, że 'ja jestem', 'jestem światłem', 'jestem słowem', 'jestem Bogiem'. W tym sensie Bóg reprezentuje całość doświadczenia żyjącego wszechświata, nie jako indywiduum, ale jako wszechobecność, z którego emanują wszelkie prawa fizyczne wszechświata. Z mahat powstała ahamkara, zasada, która fragmentuje jedność Boga na indywidualne poczucie samego siebie. W tym sensie ahamkara jest podobna do Zachodniej koncepcji ego, siły, która odizolowuje każdego z nas na zindywidualizowane, a zarazem niekompletne doświadczenie Całości.
Z ahamkara emitują trzy pierwotne jakości, zwane sattva, rajas, i tamas. Sattva jest zasadą harmonii, czystości i światła, rajas - to jakość konfliktu, ruchu i koloru; i tamas - jakość kohezji (spójności), zastoju i ciemności. Sattva jest również zasadą podmiotowości, uosobienie istoty doświadczenia żyjącego podmiotowego poznania uzyskanego z przedmiotowego doświadczenia. Z drugiej strony tamas reprezentuje przedmiot, nieożywioną materię wszechświata. Rajas istnieje jako medium łączące podmiot z przedmiotem, łączące umysł i zmysły z budową fizyczną wszechświata.
Zgodnie z Vedanta, ostatnią i nabardziej wyczerpującą wersją Vedic darshanas, to co my nazywamy rzeczywistością jest jedynie rozwiniętą przez nas iluzją. Ta iluzja zwana Maya jest stworzona i nieśmiertelna przez ignorancję ego i cząstki naszego doświadczenia Całości, lub Brahman, która jest pozbawiona własności, niepoznawalna i latentna. Osiągnięcie i integracja Brahman z naszą świadomością stanowi moksha, lub uwolnienie z tego świata iluzji, gdzie kończy się cierpienie i każdy jednoczy się z Całością. Ego przy pomocy swoich umocowań, pragnienia i ignorancji trzyma się razem z pokawałkowanym światem, wynajdując semantyczne, osobowe, kulturowe i społeczne rzeczywistości, które uniemożliwiają zobaczenie naszej prawdziwej natury, że my jesteśmy Bogiem.
„Tamto jest Całością. To też jest Całością.
Całość pochodzi z Całości.
Jeśli weźmiemy Całość z Całości,
To pozostanie Całość, jako taka.”
-Rig Veda
Wewnątrz istoty ludzkiej ten przenikliwy, a jednocześnie nieświadomy stan Całości jest zwany jivatman i stanowi 'nasienie' lub iskrę życia. Z nagromadzonej karma (akcji) powtarzających się narodzin, przez ingnorancję i pragnienie ahamkara (ego), każdy z nas ma związaną naszą prawdziwą naturę w olbrzymie samskaras, czyli akcje, których owoce zostaną jeszcze uświadomione. To właśnie nasza reakcja na te owoce, albo będącą rozkoszowaniem się w tym, lub będącą przez nie odepchnięte, generuje dalszą karma, wiążąc nas do samsara, koła życia i śmierci. Tak więc szlak, który prowadzi nas od dukha (cierpienia) do sukha (szczęścia), leży między życiową siłą parcia i siłą przyciągania. To jest ten paradoksalny stan bycia odległym i jednocześnie zaangażowanym. Uwolniona od pragnienia, ignorancji i nienawiści karma nie ma szans rozwoju. W tym stanie bytu kandydat jest uwolniony od narodzin i 'widzi, jak wszystkie rzeczy mijają (odchodzą)' , wchodząc w stan nirvana.
Zgodnie z filozofią Samkhya cielesny, rzeczywisty świat jest Prakriti, a transcendentna jest Purusha. Te dwie zasady są często reprezentowane przez jedność odpowiednio Kali i Shiva. Shiva jest przedstawiany jako ciało leżące na wznak, a Kali jest przedstawiana jako siedząca okrakiem i kopulująca, biorąc latentną energię Shiva i transformując ją w aktywną energię Kreacji.
Pochodzenie Ayurveda
Mówi się, że Ayurveda została zebrana przez Bramę, Stwórcę, w czasie, kiedy się obudził i rozpoczął dzieło stworzenia wszechświata. Sugeruje to, że Ayurveda istnieje ponad okresem wszechświata, i rozciąga się poza koncept czasu, nie posiadając początku i końca. Brama nauczał tej wiedzy Daksha (protektor wszystkich istot żyjących), który z kolei uczył tego bliźniaków Ashvin (lekarzy Bogów), którzy z kolei nauczali tego Indra (Króla Bogów). Kiedy różne plagi i choroby zaczęły trapić ludzkość, wielcy mędrcy świata zebrali się w Himalajach i postanowili naczuczać Ayurvedę od Indra mając na względzie korzyści wszystkich żywych istot. Wśród tych mędrców Bharadvaja zgodził się na ochotnika i podróżował do miejsca Indry, ażeby studiować Ayurvedę. Po ukończeniu studiów Bharadvaja udostępnił swą wiedzę światu i nauczał tego zgromadzenie mędrców. Jeden z tych mędrców, Atreya, uczył Ayurveda swoich ucznów i ogłosił konkurs na traktat, aby stwierdzić, który z nich posiadł najlepszą wiedzę na temat Ayurvedy. Najlepszy traktat okazał się ucznia zwanego Agnivesha i był chwalony nawet wśród Bogów. Tak więc dzieło Agnivesha samhita (zbiór) stał się autoratywnym tekstem Ayurvedy. Chociaż tekst ten już nie jest osiągalny, to redakcja Charaka, której kolekcja z późniejszymi uzupełnieniami dokonanymi przez Dridhabala, teraz jest uważana za najbardziej autentyczny i autorytywny tekst Ayurvedy.
Zgodnie z myślami Ayurvedy istnieją dwie pierwotne, kosmiczne zasady, mianowicie, Purusha i Prakriti. Purusha reprezentuje latentną siłę natury, niewyrażoną i niepoznawalną. Z Purusha emanuje Prakriti, zasada pragnienia i wielorakiej różnorodności tworzenia. Nieodłączną częścią Prakriti jest idea dualizmu, separacji i indywidualności. Przed stworzeniem była tylko Purusha, ale jak tylko w Purusha pojawiło się pragnienie, narodziła się Prakriti. Ten akt pragnienia zainicjował cykl kreacji, emanujący, ale oddzielny od całości Purusha.
Z pragnienia Prakriti powstała mahat, kosmiczna inteligencja i poznanie siebie, koncept, że 'ja jestem', 'jestem światłem', 'jestem słowem', 'jestem Bogiem'. W tym sensie Bóg reprezentuje całość doświadczenia żyjącego wszechświata, nie jako indywiduum, ale jako wszechobecność, z którego emanują wszelkie prawa fizyczne wszechświata. Z mahat powstała ahamkara, zasada, która fragmentuje jedność Boga na indywidualne poczucie samego siebie. W tym sensie ahamkara jest podobna do Zachodniej koncepcji ego, siły, która odizolowuje każdego z nas na zindywidualizowane, a zarazem niekompletne doświadczenie Całości.
Z ahamkara emitują trzy pierwotne jakości, zwane sattva, rajas, i tamas. Sattva jest zasadą harmonii, czystości i światła, rajas - to jakość konfliktu, ruchu i koloru; i tamas - jakość kohezji (spójności), zastoju i ciemności. Sattva jest również zasadą podmiotowości, uosobienie istoty doświadczenia żyjącego podmiotowego poznania uzyskanego z przedmiotowego doświadczenia. Z drugiej strony tamas reprezentuje przedmiot, nieożywioną materię wszechświata. Rajas istnieje jako medium łączące podmiot z przedmiotem, łączące umysł i zmysły z budową fizyczną wszechświata.
Zgodnie z Vedanta, ostatnią i nabardziej wyczerpującą wersją Vedic darshanas, to co my nazywamy rzeczywistością jest jedynie rozwiniętą przez nas iluzją. Ta iluzja zwana Maya jest stworzona i nieśmiertelna przez ignorancję ego i cząstki naszego doświadczenia Całości, lub Brahman, która jest pozbawiona własności, niepoznawalna i latentna. Osiągnięcie i integracja Brahman z naszą świadomością stanowi moksha, lub uwolnienie z tego świata iluzji, gdzie kończy się cierpienie i każdy jednoczy się z Całością. Ego przy pomocy swoich umocowań, pragnienia i ignorancji trzyma się razem z pokawałkowanym światem, wynajdując semantyczne, osobowe, kulturowe i społeczne rzeczywistości, które uniemożliwiają zobaczenie naszej prawdziwej natury, że my jesteśmy Bogiem.
„Tamto jest Całością. To też jest Całością.
Całość pochodzi z Całości.
Jeśli weźmiemy Całość z Całości,
To pozostanie Całość, jako taka.”
-Rig Veda
Wewnątrz istoty ludzkiej ten przenikliwy, a jednocześnie nieświadomy stan Całości jest zwany jivatman i stanowi 'nasienie' lub iskrę życia. Z nagromadzonej karma (akcji) powtarzających się narodzin, przez ingnorancję i pragnienie ahamkara (ego), każdy z nas ma związaną naszą prawdziwą naturę w olbrzymie samskaras, czyli akcje, których owoce zostaną jeszcze uświadomione. To właśnie nasza reakcja na te owoce, albo będącą rozkoszowaniem się w tym, lub będącą przez nie odepchnięte, generuje dalszą karma, wiążąc nas do samsara, koła życia i śmierci. Tak więc szlak, który prowadzi nas od dukha (cierpienia) do sukha (szczęścia), leży między życiową siłą parcia i siłą przyciągania. To jest ten paradoksalny stan bycia odległym i jednocześnie zaangażowanym. Uwolniona od pragnienia, ignorancji i nienawiści karma nie ma szans rozwoju. W tym stanie bytu kandydat jest uwolniony od narodzin i 'widzi, jak wszystkie rzeczy mijają (odchodzą)' , wchodząc w stan nirvana.
Zgodnie z filozofią Samkhya cielesny, rzeczywisty świat jest Prakriti, a transcendentna jest Purusha. Te dwie zasady są często reprezentowane przez jedność odpowiednio Kali i Shiva. Shiva jest przedstawiany jako ciało leżące na wznak, a Kali jest przedstawiana jako siedząca okrakiem i kopulująca, biorąc latentną energię Shiva i transformując ją w aktywną energię Kreacji.
Pochodzenie Ayurveda
Mówi się, że Ayurveda została zebrana przez Bramę, Stwórcę, w czasie, kiedy się obudził i rozpoczął dzieło stworzenia wszechświata. Sugeruje to, że Ayurveda istnieje ponad okresem wszechświata, i rozciąga się poza koncept czasu, nie posiadając początku i końca. Brama nauczał tej wiedzy Daksha (protektor wszystkich istot żyjących), który z kolei uczył tego bliźniaków Ashvin (lekarzy Bogów), którzy z kolei nauczali tego Indra (Króla Bogów). Kiedy różne plagi i choroby zaczęły trapić ludzkość, wielcy mędrcy świata zebrali się w Himalajach i postanowili naczuczać Ayurvedę od Indra mając na względzie korzyści wszystkich żywych istot. Wśród tych mędrców Bharadvaja zgodził się na ochotnika i podróżował do miejsca Indry, ażeby studiować Ayurvedę. Po ukończeniu studiów Bharadvaja udostępnił swą wiedzę światu i nauczał tego zgromadzenie mędrców. Jeden z tych mędrców, Atreya, uczył Ayurveda swoich ucznów i ogłosił konkurs na traktat, aby stwierdzić, który z nich posiadł najlepszą wiedzę na temat Ayurvedy. Najlepszy traktat okazał się ucznia zwanego Agnivesha i był chwalony nawet wśród Bogów. Tak więc dzieło Agnivesha samhita (zbiór) stał się autoratywnym tekstem Ayurvedy. Chociaż tekst ten już nie jest osiągalny, to redakcja Charaka, której kolekcja z późniejszymi uzupełnieniami dokonanymi przez Dridhabala, teraz jest uważana za najbardziej autentyczny i autorytywny tekst Ayurvedy.
Tekst ten został opracowany na podstawie angielskiej wersji Todda Caldecotta. Autor przyłącza się do prośby Todda Caldecotta, aby wszelkie błędy i niedokładości traktować jako pomyłki autora, które nie odzwierciedlają wielkiej mądrości Ayurvedy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz